مراحل ابتدایى زندگى كودك، بس اهمیت دارد و چون مستقیما در او نباید نفوذ و تصرف كرد و باید او خود به گزینش و انتخاب شایسته پردازد؛ لذا باید محیط او را مساعد و آماده ساخت. (یعنى: محیطى پر از نشاط، خوش‏رویى، اعتماد، صداقت، جوشش و همكارى باشد؛ دیدنى‏هاى خوب، مددیار آموزش و پرورش كودك شود؛ مثلا: هم‏چنان كه عصبانیت مادر قبل از تولد فرزند، بر نیروى حیاتى او لطمه مى‏زند و او را عصبى مى‏كند، قطعا به هنگامى كه فرزند با چشم و گوش، در برابر عصبانیت‏هاست، شدیدتر اثر مى‏گیرد و به همین قیاس، از صفا و آرامش دامان مادر نیز اثرهاى نیكو برداشت خواهد كرد

 

اسلام میل به فرزندیابى را ستوده است و قطعا بى‏تأثیر در ایجاد نشاط مادر، در ایام باردارى و پس از آن نخواهد بود و بعد به دوست داشتن فرزند ترغیب كرده است كه این امر هم، عامل دیگرى براى نشاط خانواده، خواهد بود.

بهداشت ایام باردارى تا زایمان را تأكید مى‏كند؛ كه در سلامت جسمى فرزند مؤثر است و پس از آن نیز ضامن سلامت او خواهد بود. نیز گوید كه: كودك را باید گرامى داشت و به اصطلاح، داخل آدم شمرد و آن‏چه مایه‏ى ناگوار آمدن اوست، نباید كرد (گرچه بعدها اگر احساس شد كه حال فرماندهى مى‏خواهد پیدا كند، نیز، باید پیش گرفت و این دقایق را چشم و احساس تیز و نافذ مادر و مربى تواند دریافت).

اسلام مراحل پرورشى را چنین قرار مى‏دهد:

مرحله‏ى اول - 2 ماهگى تا 6 یا 7 سالگى.

مرحله‏ى دوم - 7 تا 12 یا 14 سالگى.

مرحله‏ى سوم - 14 تا 21 سالگى.

(و در این‏جا مراحل، همه جا وظیفه‏ى مهم تربیتى با مربیان است و كودك غالبا بهره‏بردارى مى‏كند و تا بر خود و بر محیط خویش، قدرت نفوذ و تصرف، به طور مطمئن، نیافته است؛ باید مراقب و راهنمایى و یارى شود).

در مرحله‏ى اول - كودك به بازى نیاز دارد  (اما بازى مناسب و موافق استعداد و ذوق). در همین مرحله به او خواندن و نوشتن بیاموزد (دستور اسلام) و باید كه او حتى المقدور آزاد باشد.

در شش سالگى، كودك افكار و اطلاعات خود را شكل و تصویر مى‏دهد تا به دیگران، بدان وسیله، مكنونات درونى خود را بفهماند و همین وقت، آغاز تربیت او است.

این جاست كه تصویرها به خوبى مى‏توانند با زبان خود، كودك را به بسیارى از حقایق و آداب و وظایف آشنا كنند و عواطف او را جلب نمایند و عقل او را آموزگار مناسب باشند. در این دوران، مى‏توان پاسخ سؤالات بسیار وى را با زبان تصویر، به سادگى بیان كرد و مدل‏هاى لایق را به او ارائه نمود.

اگر طفل را به حال خود گذاریم، بیشتر و بهتر فكر مى‏كند؛ ولى ممكن است نتواند افكار خود را به ما نمایش دهد.

باید اجازه داد كه خود او بگردد؛ اشیا را دست‏مالى كند و احساسات خود را بروز دهد.

(ما نباید «فكر كردن» را به او بیاموزیم؛ مثلا به وسیله‏ى اسباب‏بازى‏ها و وسایل مخصوص كودكستان‏ها - كه با تداعى مصنوعى، مغز كودك را پر مى‏كند - بلكه باید او را در برابر صحنه‏ها و اشیایى قرار دهیم كه خود بیندیشد و دریابد و گاه، با احتیاط و بسیار مختصر، او را راهنمایى كنیم).

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: